شب، جاده‌یِ هموار سفر به خود!

چیست راز این همه زخم‌های کهنه و اندیشه‌های نشکفته که شب‌ها می‌شکفند و راهی باز می‌کنند تا اعماق وجودشان. تن عریان ریشه‌هایشان را به تو می‌نمایانند و تو را چنان در اعماق تاریکی روشن می‌کنند که باغبان وجودت می‌شوی و حرص می‌کنی تمام فکرهای نپخته را و به بار می‌نشانی تک تک غنچه‌های اندیشه‌ات را. شب اگر چه بستر آرامش است اما کیست که نداند سکوت تمام معنای شب است. سکوت را از شب بگیری؛ شب، روزی خواهد شد تیره و تار...