حکومت مقاومتی!

راهپیمایی و تشییع زیاد رفته‌ام اما در هیچ مراسمی تنوع طیف و قشر را تا این حد ندیده بودم! هم مذهبی‌های چادری که رو می‌گیرند بودند هم چادری‌های دودل که آرایش صورت و مانتوهای کوتاه و تنگشان زیر چادر توی ذوق می‌زند. هم دخترهای مانتویی ساده بودند هم مانتویی‌های رژ قرمز به لب! موقع نماز از این همه تنوع خنده‌ام گرفته بود! یک سری‌ها اصلا نمی‌دانستند نماز میت وضو و سجده و رکعت ندارد یک سری‌ها دعا را با صوت می‌خواندند. بگذریم از این که خیلی‌ها اصلا متوجه نشدند قسمتی از دعا خوانده نشد و اصلا چرا حذف شد! بعد نماز شعارها دو قطبی شده بود. سمت راستم می‌گفت این همه لشکر آمده به عشق رهبر آمده سمت دیگرم می‌گفت این همه لشکر آمده به عشق اکبر آمده! یک سمت می‌گفت: عزا عزاست امروز رهبر ما صاحب عزاست امروز سمت دیگر می‌گفت: عزا عزاست امروز ملتِ سبز ایران صاحب عزاست امروز! این‌ها را گفتم که بگویم از هر جناح و سلیقه‌ و مذهبی نماینده‌ای حضور داشت و هر جناحی هم شعارهای مختص خودشان را سر داده بودند. کسی جلویشان را نگرفت و آزادی بیان نقض نشد اتفاق خاصی هم نیفتاد! چرا این همه می‌ترسیم از آزادی بیان؟ مگر می‌شود علوم اجتماعی و تجربه و از همه مهم‌تر دینمان راه و رسم کشورداری را نشانمان دهند و ما تا این حد در مقابلش مقاومت کنیم؟ این اهم مقاومت را خرج اقتصاد مقاومتیمان می‌کردیم واحد پول چین تومان شده بود!